Вайна... Блакада... Ленінград...
Зіма... I год сорак другі...
I голад здзейсніў свой напад...
I смерць, і кроў, і ворагі...
У жылах ледзянее кроў,
Калі прыпомню там людзей,
А памяць круціць зноў і зноў,
Вяртае да вайны падзей.
Калі дарослы — нейк прасцей.
Агорне сумам мёртвы страх,
А вачаняты тых дзяцей,
Што маму цягнуць у санях?..
Ваду насілі вы з Нявы,
Калі вакол ад бомбаў свіст?
I кожны з вас, хто быў жывы,
Чакаў ад таты з фронту ліст.
Ці ў пекле тым я выжыць змог?
Сябе пытаю я парой.
Як бараніў бы свой парог?
Які б даў ворагам там бой?
Ці еў бы так сабак, катоў?
Ці смажыць змог бы пацука?
Я прамаўчу, бо не гатоў,
Пакуль не ўздымецца рука.
Бо цяжка сытаму ўявіць,
Калі цяпло і сала пах.
Душа мая заўжды баліць,
Калі снарад ляціць у дах...
Букецік кветачак жывых
Паклаў і я ля вашых ног.
Вякі ўшануюць памяць тых,
Хто нас ад нечысці збярог.
Да 75-годдзя вызвалення Ленінграда з блакады
студзень 2019г. Мікалай Іваноўскі